نقطه آبي رنگ پريده

A Pale Blue Dot

From this distance vantage point, the earth might’ve not seen with any particular interest. But for us, it’s different. 

Consider again that dot. That's here. That's home. That's us. On it everyone you love, everyone you know, everyone you ever heard of, every human being who ever was, lived out their lives. The aggregate of our joy and suffering, thousands of confident religions, ideologies, and economic doctrines, every hunter and forager, every hero and coward, every creator and destroyer of civilization, every king and peasant, every young couple in love, every mother and father, hopeful child, inventor and explorer, every teacher of morals, every corrupt politician, every "superstar," every "supreme leader," every saint and sinner in the history of our species lived there--on a mote of dust suspended in a sunbeam.

The Earth is a very small stage in a vast cosmic arena. Think of the rivers of blood spilled by all those generals and emperors so that, in glory and triumph, they could become the momentary masters of a fraction of a dot. Think of the endless cruelties visited by the inhabitants of one corner of this pixel on the scarcely distinguishable inhabitants of some other corner, how frequent their misunderstandings, how eager they are to kill one another, how fervent their hatreds.

Our posturing, our imagined self-importance, the delusion that we have some privileged position in the Universe, are challenged by this point of pale light. Our planet is a lonely speck in the great enveloping cosmic dark. In our obscurity, in all this vastness, there is no hint that help will come from elsewhere to save us from ourselves.

The Earth is the only world known so far to harbor life. There is nowhere else, at least in the near future, to which our species could migrate. Visit, yes. Settle, not yet. Like it or not, for the moment the Earth is where we make our stand.

It has been said that astronomy is a humbling and character-building experience. There is perhaps no better demonstration of the folly of human conceits than this distant image of our tiny world. To me, it underscores our responsibility to deal more kindly with one another, and to preserve and cherish the pale blue dot, the only home we’ve ever known.

نقطه آبی رنگ پریده"

از این فاصله ممکن است زمین چیز جالبی به نظر نرسد. اما برای ما فرق میکند. 

 بار دیگر به آن نقطه خوب نگاه کن. اینجا خانه ماست. ما اینجا هستیم. بر روی این نقطه همه کسانی که تو دوست میداری، همه کسانی که میشناسی، همه کسانی که تابه حال درباره آنها شنیده ای ، همه انسانهایی که تا به حال بوده اند و زندگی کرده اند. همه لذت ها و دردهایمان ، هزاران اعتقاد دینی و ایدئولوژی ها و عقاید اقتصادی، همه صیاد ها و صیدها، قهرمانها و بزدل ها ، سازندگان و ویران کنندگان تمدن بشری، ارباب ها و رعیت ها، زوج های جوان عاشق ، پدر ها و مادرها و کودکان امیدوار به آینده، همه مخترعان و کاشفان، اساتید علوم اخلاق ، سیاستمداران فاسد ، همه سوپر استارها و رهبران کبیر و همه قدیسین  و گنه کارانی که در طول تاریخ بشر بوده اند آنجا زندگی کرده اند. بر روی تلی از غبار که در شعاعی از پرتو نور معلق است.

زمین در عرصه پهناور گیتی نقطه کوچکی بیش نیست. به چشمه های خونی که به دست فرمانده هان و امپراطوران بر روی زمین جاری شده بیاندیش ، که چطور در فخر و شکوه می توانستند برای مدت کوتاهی ارباب بخشی از این نقطه شوند. به ظلم و ستم بی پایانی بیاندیش که بر عده ای از  ساکنان گوشه ای از این نقطه ناچیز از طرف کسانی که تنها در فاصله ای غیر قابل تشخیص اندکی آنسوتر میزیند روا شده است . به  بیشمار کج فهمی ها، به  اشتیافشان برای کشتن یدکیدگر و آتش نفرتی که بی محابا در وجودشان شعله میکشد ، بیاندیش.

تصویر ما و  تصور خودستایی مان و این برداشت غلط که ما از یک جایگاه ممتاز در این عالم بی پایان کیهانی برخورداریم ،با این نقطه رنگ پریده به چالش کشیده شده است.  سیاره ما در فضای بیکران و تاریک عالم تنها یک نقطه کوچک است. در فضای ابهاماتمان در این عالم بیکران  هیچ نشانی ازاینکه کسی از جای دیگر  آید تا ما را از دست خودمان نجات دهد ، نیست.

تا کنون زمین تنها نقطه شناخته شده برای زندگی است. هیچ جای دیگری ، لااقل به این زودیها، نیست که انسانها  بتوانند به آنجا مهاجرت کنند.  بازدید،  چرا اما زندگی،  نه هنوز. خواه و ناخواه زمین تنها جایی است که ما بر روی آن ایستاده ایم. 

گفته شده که فضانوردی تجربه ای است شخصیت ساز که فرد را فروتن می کند. مطمئنا هیچ تصویر دیگری مانند این تصویر از دنیای کوچکمان گویای حماقت خودخواهانه انسان نیست. برای من این تصویر تاکیدی  است بر مسئولیت هایمان تا با مهربانی بیشتری با یکدیگر برخورد کنیم و این نقطه آبی کمرنگ ،  تنها منزلی که تا کنون شناخته ایم ، را حفظ کرده و گرامی بداریم./

منبع : کتاب " نقطه آبی رنگ پریده " نوشته کارل سیگن

ترجمه : محمدرضا مینوسپهر